Romanen "Til minne om Linda" fram til no:
I tre vinterveker i fjor vart byen skaka opp av uforklarlege hendingar. Så la han seg til att. Det såg ut som at han la seg til på same vis som før, som han har brukt å ligge i all si tid. Men poenget med denne forteljinga er jo å drøfte om det verkeleg kan vere så enkelt, om det kan finnast ein så likefram snarveg til å fatte framtida.
fredag 12. juli 2013
19: Drap 2
(Samandrag)
Det var blitt torsdag, den 11. dagen i månaden. Om morgonenen publiserte Passasjer 81 dette:
Det var blitt torsdag, den 11. dagen i månaden. Om morgonenen publiserte Passasjer 81 dette:
Morgonblogg: Grunnspørsmålet.
Av Passasjer 81:
Forskjellen
mellom Alvarez og meg sit i hjarta, for å bruke eit arkaisk bilete.
Medisinarane har jo for lenge sidan slutta å tru på dei gamle førestellingane
om at kjærleik sit i hjarta, mot i brystet, vett i panna og stål i bein og
armar. Men i språket heng det att.
Eg ser
han frå han stig opp den vesle trappa framme med sjåføren. Han stikk kortet
sitt i lesaren og så går han akterover til setet sitt utan å sjå seg verken til
høgre eller venstre. Likevel seier han med det same han set seg: Den strenge
dama er borte .Ikkje heim i går. Ikkje her no. Det er Mama Harjet han meiner.
Alle dei andre som brukar å vere her er på plass – berre ikkje ho.
Han
snakkar aldri med Mama Harjet. Men ho høyrer til, han vil ha henne på plassen
sin – han uroar seg om det er noko gale. Nett som han gjorde med Lolita – og
som eg trur han vil gjere med kven som helst. Alle rundt han har ein plass i
kjenslelivet hans – i hjartet hans – utan nokon annan grunn enn at dei finst.
Han registrerer alle medan han ser i
golvet og konsentrerer seg om balansen, han helsar ikkje på nokon, han ser
ikkje på nokon, men likevel sjekkar han ut om alt er normalt, og er det ikkje
det, så tek han til å undre seg, spørje seg føre, uroe seg, handle.
Eg veit
ikkje kor lenge eg har reist med han, for eg såg han aldri før eg tok til å
skrive på denne straumen. Då eg fekk auge på han tenkte eg fyrst at han måtte
bere mykje alvor med seg. Seinare tenkte
eg at han heller var humørlaus,
fantasilaus, med låg sosial intelligens, og då
Lady Raud tok setet hans tenkte eg at han mangla handlekraft og. Det
meste av dette var feil. Det er varme han er full av. Han fjasar ikkje, men han
strør om seg med gode ord og han kan vere djupt morosam. Han er skarp, kreativ
– og offensiv.
Eg har
ikkje funne ut kva han gjer. Eg har ikkje fylgd etter han og eg har ikkje kome
på å spørje han. Noko seier meg at det
ikkje er jobben ein må ta tak i om ein skal skjøne seg på Alvarez. Om han
pussar sko eller handlar aksjar, sit i fangeleir eller vert tiljubla av
folkemassane, så trur eg han ville vere på same måten. Han har nok ein slags
plan med livet sitt og landet han bur i, men slike kombinasjonar av langsiktig
strategisk planlegging og kortsiktige taktiske utspel som høyrer politikken til
var han ferdig med då han klatra over ambassadegjerdet på ettervinteren i 1974. Og i praksis har han sidan den gong
levd frå hand til munn, både når det gjeld levebrød og samfunnsengasjement.
Alvarez i eit nøtteskal var mannen som såg den ulukkelege Lolita og som
spontant klappa på setet ved sida av seg - Vesle jente, du kan sitje her – som
gjekk til mor hennar då den tragiske meldinga kom, som gjekk for å snakke med
dei som kunne ha sett drapet, som gjekk til politiet og bad om å bli avhøyrd –
og som snakka så høgt mot utomsnakket i skulestyresalen at han blei klubba av
ordstyraren.
Eg
spurde han – i går kveld – korleis han var blitt slik? Ka då blitt? Sa han, og
då eg freista forklare såg han rart på meg og sa at han hadde vore barn, han
hadde hatt vener og uvener, familie og naboar, han hadde sett rettferd og
urettferd så lenge han hadde levd og hadde aldri tenkt annleis enn at dei som
hadde bruk for hjelp måtte få det. Kvar og ein fekk gjere opp med seg sjølv om
korleis – og han for sin del ville nå kunne sjå seg sjølv i spegelen utan å bli
flau. Han vart halvvaksen og gjekk inn i Sosialistpartiet for å få bort all
urettferd i landet sitt. Der vart han vaksen, og sidan hadde han vore jaga som ein tjuv og ein kjeltring. Han vart
driven frå heimlandet sitt då militærkuppet kom, og sidan 1976 hadde spegelen
hans stått her.
Eg spurde
om det var viktig for han å skjøne seg på folk? Han såg endå meir undrande på
meg og sa at han skjønar seg godt på nokon, mindre godt på andre – og ikkje i
det heile teke på fascistar. Eg sa denne
frasa om at folk er som blomar og spurde om han dyrka dei og i tilfelle for
kva? Han såg lenge på meg og så kom han
med motspørsmålet:
Kva er
det eigentleg du spør om?
Det sit
eg her og grubla på enno. Kva er det eigentleg eg spør om?
Eg veit
jo kvifor Mama Harjet ikkje er her. Eg veit ikkje om ho har nokon heime hos seg
som uroar seg slik Alvarez gjer, men eg anar at dei fleste rundt henne ser på
henne på same måten som han: Streng dame. Ikkje snill, ikkje vakker, ikkje
svak. Altså ingen spesiell grunn til å bry seg.
Dette
prosjektet mitt som gjekk ut på å studere folk flest har utvikla seg i retning
av ein djupstudie av ei lita gruppe
personar. Det er vel skrivinga si skuld – det er enklare å skrive to daglege
korttekstar på bussen om folk eg ser rundt meg enn å knekke kodane for kva som
gjeld for folk flest. Men det kan vere at eg framleis har kontakt med den
opphavlege idéen. Eg kjem jo djupare ned i tida vår på denne måten – eg må
berre vakte meg for ikkje å trenge så djupt at det blir irrelevant. At det blir
psykologi i staden for tidsånd, moral i
staden for røynd, føleri i staden for kunst.
Min
kunst strevar med aning. Det var difor eg bestemte meg for å bli ein slik som
går og ser, ein som freistar å skjøne
seg på folk, som betraktar dei, samlar informasjon om dei og testar dei utan at
dei merkar det, ein som dyrkar folk og får dei til å bløme slik at eg kan
sjå på dei. Det er ikkje opphøgd. Men
det må vere fritt. Eg kunne godt ha tenkt meg å likne litt meir på Alvarez. Men
då måtte du ha funne noko anna å lese på bussen.
Du sjølv
då? Kor står eigentleg du? Eg ser deg berre sitje å lese. Sjølv om eg legg inn
oppmodingar om å løfte blikket over kanten på lesebrettet så gjer du det aldri.
Du kastar eit drøymande auge ut gjennom dropemønsteret på ruta av og til, det hender eg ser eit lite smil, eit nikk, risting på hovudet eller ei rynke i panna.
Men du ser deg aldri rundt.
Er du
her?
Mark S. Mekhar
Motoffensiven starta
før dei hadde fått svevnen ut av auga. Då Linda Dahlin Loe kom fram til
Reingjeringsbyrået neste morgon, stod der fleire politibilar der med blålysa
surrande. Ein politimann heldt på å strekke ut sperreteip. Det var han same som
sist.
Her kjem ingen inn!
Sa han. Han såg ikkje ut til å kjenne henne att.
Men eg arbeider her,
sa ho.
Øh, sa han, og slapp
henne forbi.
Etter kvart var
parkeringsplassen full av tilsette som ikkje fekk ut bilnøklar og utstyr. Fyrst
fekk dei ikkje vete noko, så kom ei politikvinne og bad om namn og
telefonnummer til alle tilsette som var der.
Dei skulle få meir informasjon etter kvart, sa ho, men det varte og
rakk. Journalistane kom – fyrst frå radioen, så frå avisa og til sist frå
fjernsynskanalen. Dei gjekk rett forbi dei tilsette. På veg ut att fortalde dei
at det hadde vore eit drap. Ei kvinne var funnen død på kontoret. Var det så at
det kunne vere sjefen? Hadde nokon ein tanke om kva som kunne ha hendt? Var ho
svært upopulær?
Alle journalistane
kom bort til Linda. Ho var den einaste lokale der, alle dei andre var
utlendingar, dei fleste med mørke hudfargar. Normalt ville ho ha rømt frå ein
slik situasjon – det var jo nærast garantert at ho ville ende med namn, bilete
og .arbeidsplass i avis eg etermedia, Men etter avgjerda kvelden før om å vere
offensiv, vart ho ståande.
Ja – det er
sjokkerande! Sa ho. Men ikkje skremmande. Eg har sjølv vore utsett for
mordforsøk ein gong før, og sonen min vart drepen i same hendinga. Eg var redd
lenge – men no har eg slutta med det. Eg ser kor ynkelege slike mordarar er.
Nei – eg er ikkje redd. Og når me berre har fått snakka saman litt, vonar eg at
ingen andre her heller er redde.
Kan det vere ei
handling i desperasjon? Spurte TVreporteren. Mange av dei tilsette her er jo i
vanskelege livssituasjonar?
Nei – bestemt ikkje!
Sa Linda. Her er det ikkje synd på
nokon. Me tener dårleg her, og mange her har usikre opphaldsløyve. Men alle her
har det betre enn der dei kom frå.
Takk sa reporteren,
og såg litt skuffa ut.
Ein ny politimann
kom ut. Han bad journalistane trekke utanfor sperringane. Han sa kort til dei
tilsette at Vaktsentralen hadde fått melding klokka 06.23 om at det låg ein død
person på kontoret. Meldinga kom frå han som var fyrste mann på jobb, han peika
på Gabir, ein libanesar som alltid var fyrst på jobb og som hadde oppdraget med
å gjere klar bilane for dei andre. Den døde
var ei kvinne, ho var så langt ikkje identifisert. Det var mistanke om
at noko kriminelt hadde hendt, og det
ville vere naudsynt å sperre av heile verksemda i nokre timar medan dei
taktiske etterforskarane gjekk gjennom for å sjå etter spor. Spørsmål?
Korleis kan me få
utstyret? Sa ein. Og bilnøklane, sa ei anna. Det går ikkje, sa han. Ikkje i
føremiddag. Eg veit ikkje når det kan opnast att.
Den vesle hæren av
reingjeringsarbeidarar stod med måpande andlet. Me må jo arbeide? Sa dei. Folk
ventar jo på oss?
Det går ikkje, sa han.
Om det så ikkje var meir så vil eg berre seie takk for frammøtet. Han snudde seg for å gå inn att. Men folk
flokka seg rundt han. Ville dei få løn likevel? Kven ville melde frå til
kundane? Kor skulle folk ringe om dei ville klage?
Kutt ut! Sa politimannen
irritert. Dette er verkeleg ikkje mitt problem. Er her ikkje ein leiar her?
Alle såg mot kontordøra. Her må vel vere ein nestleiar? Alle såg seg rundt.
Ingen av dei kjende stort andre enn dei som dei jobba saman med. Den einaste
som dei fleste kjende var reserven – Mehmet Habini. Alle såg på han.
Politimannen fylgde blikkretninga.
Okey, du der! Du får
ordne opp her! Og så gjekk han inn att.
Alle flokka seg
rundt Mehmet. Han såg ganske forvirra ut, og i sin tur såg han på Linda. Kom
igjen, sa ho: Du tek saka – eg skal hjelpe deg.
Dei organiserte kø. Stort sett hadde alle same spørsmål.
Linda meinte bestemt at dei hadde krav på løn sjølv om dei ikkje kunne arbeide.
Dei noterte og alle namn, telefonnummer og fødselsdato slik at dei hadde
dokumentasjon på at dei var møtt fram. Dei skreiv og ned kor kvar einskild skulle vore på arbeid, og lova
å ringe til alle og forklare kva som hadde hendt. Kan me gå heim? Sa folk. De
kan gå – men kom attende klokka tolv, sa Mehmet. Då vert det ny informasjon –
og i beste høve kan me få ta ut bilane og utstyret.
Du må ringe kundane,
sa Mehmet. Eg snakkar ikkje godt nok.
Ja vel, general –
frå min eigen mobiltelefon?
Det får me aldri
tilbakebetalt.
Dei såg seg rådville
rundt. Naboverksemdene låg med ryggane til og lest som at dei ikkje hadde merka
at det var noko uvanleg. Det var ikkje eit nysgjerrig andlet å sjå – og langt
mindre nokon som spurde om dei kunne hjelpe med noko. Politifolka hadde nok med
sitt.
Sentrumsforeininga!
Sa Linda.
Kva er det for noko?
Det er sjølve
fiendereiret: Der eg arbeidde før – og der Kent Karlsen er sjefen no. Skal det
tenkjast offensivt så skal det tenkjast offensivt! la oss teste Faadumo sin
teori.
Ho hadde Karina sitt nummer lagra på telefonen. Har du høyrt
om det nye mordet? Okey – så det har vore på radioen alt? Veit du kva: Det var
der eg tok til å arbeide i går! No er det kaos her – politiet har sperra av
kontoret. Nestleiaren i bedrifta har bede meg ringe rundt til alle kundane –
sjølv har han litt språkproblem – men me treng å låne ein kontorplass eit par
timar. ........ Stopp litt – du må gjerne snakke med Kent Karlsen, men ikkje spør
han. Du kan seie at me kjem - og
vil han ikkje låne oss eit kontor så går me rett vidare til radioen og avisa.
Me er der om ti minutt. Ha det.
Mehmet såg på henne.
Ho slapp pusten ut, såg mot himmelen, såg mot han.
Javel, general! Sa
han.
Ho såg nedover seg
sjølv. Eg er tørr som ei høyløe! Sa ho, og smilte.
Eg er ikkje vand med
at kvinner snakkar slik – så direkte, sa Mehmet. Eg veit ikkje kva eg skal sei
eller gjere.
Linda lo. Slapp av!
Eg har jo ikkje bede deg kjenne etter! Kom – me skal i slag. Avanti!
Kent Karlsen var
ikkje der. Karina forklarte at han måtte
gå i eit møte. Ho sa dei kunne bruke Linda sin gamle pult med telefon og PC .
Då ho sa at ho ville gå for å gje dei arbeidsro, sa Linda: Ein – null!
Minst, sa Mehmet.
Han hadde fullt oversyn over alle kundane, og han fann fram telefonnummera medan
Linda ringte. Dei fleste hadde alt høyrt om mordet og hadde forstått kvifor
ingen kom, men dei var positivt overraska over å få meldinga.
Dei var ferdige litt
før elleve. Karina baud dei på kaffi før
dei gjekk attende. Dei stod med kvar sin kopp då radioen kom med siste nytt. Faadumo
var der og.
Det nye mordet var
toppsaka i rikssendinga. Dei to drapa vart sett i samanheng. Båe hadde hendt på
arbeidsplassar med høg prosent av stigmatiserte menneske – det fyrste med
psykisk utviklingshemma, det andre med
innvandrarar. Kunne det vere eit forvarsel om at marginaliseringa av
svake grupper hadde gått for langt i denne byen? Me låser oss ikkje til nokon
bestemt teori, sa kriminalsjefen.
Dei meiner visst at
det må vere nokon av våre som har gjort det, sa Linda. Ein av dei som arbeider
der – nett som at det må ha vore ein av dei psykisk utviklingshemma som drap
Malin Meyer.
Men det kan det
ikkje ha vore, sa Mehmet .
Kvifor?
Han som fann henne
- Gabir – han er den einaste som har
nøkkel. Han melde frå med ein gong han fann henne i dag tidleg. Antakeleg må
det ha hendt i går – før alle kom inn frå arbeidet. Døra var jo låst og sjefen var borte. Eg var
jo der og såg at alle kom tilbake frå jobbane sine, slapp bilnøklane i
brevsprekka og gjekk heim. Alt var normalt. Og i dag har me snakka med alle
kundane for å fortelje kvifor ingen kom i dag
– hadde nokon vore borte i går og, så dei heilt sikkert sagt frå.
Dei gjekk attende
til parkeringsplassen. Politiet var der framleis. Dei banka på og bad om informasjon – alle dei tilsette var
bede om å møte att klokka tolv, og dei måtte få vite om det var noko nytt å
fortelje – i det minste om dei no kunne få vete kva tid dei kunne komme til
utstyret og ta til med arbeidet att.
Er
du Linda Dahlin Loe? Sa
politimannen. Kan du bli med meg?
Ho forstod ingenting.
Mehmet vart oversett. Ho vart bukka inn i ein av dei uniformerte bilane og køyrt av garde. Det lynte i blitzar då dei
køyrde gjennom sperringa. Dei hadde berre nokre rutinespørsmål, sa dei, dei
ville berre stille dei på Politihuset, der var ikkje så gode arbeidstilhøve på
åstaden.
Ho hadde vore gjennom
seigpininga før – den med namn, fødestad, personnummer, fast bustad og
kommunenummer og to fingrar på tastaturet. Ho
visste at ho måtte smørje seg med tålmod. Han som leia avhøyret
presenterte seg som noko som høyrdest ut som Max Mekker. Han såg litt slik ut
og, men ho sa jo ikkje noko om det. Det var ikkje før ho fekk kop av utskrifta
at ho sag at han heitte Mark. S. Mekhar.
Langt om lenge kom han til poenget:
Kvifor tok du brått
til å arbeide på reingjeringsbyrået?
Meiner du – trur
du----
Svar på spørsmålet,
er du grei?
Eg måtte kome meg
vekk frå der eg var.
Kvifor det?
Eg er – eller eg var
– pisseredd for Kent Karlsen.
Kvifor det?
Han drap sonen min,
han freista drepe meg – og eg trur at han kjem
til å freiste ein gong til.
Du må tenkje over kva
du seier. Dette er rett nok ikkje eit offentleg rom, men du må kunne stå inne
for det du seier i eit avhøyr og. Eg må opplyse deg om at falske forklaringar
kan vere straffbare – særleg om dei inneheld påstandar om andre som ikkje kan
bevisast.
Linda sa ingenting.
Held du fast ved det
du nett sa?
Ja.
Kan du gjenta?
Ho gjentok. Ho la
til at ho hadde fått medhald i at faren var
reell, at ho hadde fått ny
identitet og at ho hadde levd på flukt frå Kent Karlsen i tre år, men at ho så
hadde bestemt seg for at ho ville hevde retten til å vere seg sjølv – enn om
det skulle koste henne livet.
Men du har enno
ikkje svart på spørsmålet? Kvifor tok du arbeid i reingjeringsbyrået?
Eg gjekk og spurte –
og så fekk eg jobben.
Kvifor gjekk du dit
og spurte?
Eg hadde høyrt at
der var lett å få jobb.
Men med di utdanning
og dine ressursar kunne du fått mange andre jobbar? Kvifor gjekk du fyrst dit?
Ei venninne tipsa
meg.
Kvifor svarar du
ikkje på det eg spør om?
Eg svarar jo!
Javel. Takk for
svar. Eit anna spørsmål: Kvifor gjekk du til AS Cosy Lamps den morgonen Malin Meyer vart skoten der?
Eg tykte det var så
frykteleg. Og det fekk minna om det som hende med min eigen son til å velte opp
i meg.
Kva gjorde du der?
Eg berre var hos
dei. Politiet heldt jo på alle dei tilsette. Eg og ein kollega var med jentene
og dei psykisk utviklingshemma til dei tilsette kom attende.
Og neste dag gjekk
du attende?
Eg tykte me skulle
vise at me ikkje gløymde dei. Slik alle andre såg ut til å gjere.
Korleis meiner du at
dei vart gløymde av alle andre?
Alle media og alle
folk snakka berre om radioreporteren som hadde hatt slik ei traumatisk
oppleving på jobb. Det såg ikkje ut til at politiet ville etterforske andre
teoriar enn ulukketeorien.
Men det ville du?
Nei – eg ville ikkje
etterforske. Men eg fekk ikkje fred. Eg måtte vite.
Kva måtte du vite?
For eksempel om
nokon kunne ha kome inn usett, gjort illgjerninga og gått att like usett.
Kunne nokon det?
Ja.
Kvifor var du så
interessert i om politiet hadde kome til same konklusjon?
Var eg det? I så
fall var det vel av di eg var spent på om de fylgde andre spor enn dei som
peika mot ei ulukke.
Var det nokon
særskilt du hadde lyst å snakke med der?
Ja – dei eg hadde
snakka med sist.
Kven?
Jentene. Og de
utviklingshemma. Gutane snakka eg mest ikkje med.
Har du namnet på
nokon av dei?
Namn? Nei – eg
kjende dei jo ikkje.....
Så spør eg ein gong
til: Kvifor ville du til å arbeide i reingjeringsbyrået?
Linda såg lenge på
han utan å seie noko. Så gjekk det brått opp eit lys for henne. Å! Du tenkjer
på Arnt Helge! Ja – eg ville bli betre kjend med Arnt Helge. Eg trur han såg
kven som drap Malin Meyer.
Kan du forklare
korleis du kan ha ein slik teori medan alle andre som har tala med han og dei
andre utviklingshemma fortel at det ikkje er mogleg å få noko meiningsfullt ut
av dei?
Om ikkje dine folk
kan få noko meiningsfullt ut av Arnt Helge, så kan dei verken spørje eller
lytte! Sa Linda hardt.
Kva gjorde du i går?
Eg var på arbeid. Då
vi kom inn med bil og utstyr var det låst og sjefen var ikkje der. Så gjekk eg
heim og der var eg til eg gjekk på arbeid att i dag.
Kva gjorde du den
morgonen Malin Meyer vart skoten?
Veit du kva? Dette
er ganske absurd! Eg sykla til jobb,
jobba, høyrde om mordet på radioen, vart
sjuk, kom til hektene att – og så gjekk dit bort saman med kollegaen.
Korleis sjuk?
Skal du ha detaljar?
Ja takk.
Eg pissa på meg. Eg
vart så redd. Alle minna frå den gongen
då Kent Karlsen ville drepe meg medan vesle Sander låg og blødde i hel
og såg på velta opp i meg. Eg måtte gå og kjøpe ny truse. Eg var redd det
skulle hende om att så eg kjøpte bind og. Var det detaljert nok?
Ja takk. Har du vore
behandla for psykiske helseproblem?
Linda såg lenge på
han att utan å seie noko. Ho tok til å sjå eit mønster i dette. Dei kunne svært vel ha fått eit tips – av ein truverdig mann som fortalte om ei
rekke samanfall som ikkje virka tilfeldige: Ei mentalt ustabil kvinne - som for
fem år sidan hadde køyrt i hel sitt eige barn og etterpå skulda redningsmannen
sin for drapsforsøk – ho hadde no dukka opp på åstaden til to drap kort etter
kvarandre – OG heime hos den einaste som kan ha vore vitne til det fyrste
drapet. Var det eit slikt tips politiet arbeidde etter, så kunne det ikkje vere
tvil om kven tipsaren var.
Nei – eg har aldri
hatt andre psykiske helseproblem enn lammande redsle. Og den har ikkje vore
innbilt. Eg trur nok det kan vere klokt om de sjekkar tipsaren litt her. Det
kan hende han har andre motiv enn usjølvisk
støtte til granskinga.
Kvifor har ikkje du
teke kontakt med politiet – om det er usjølvisk gransking du driv?
Har eg ikkje det? Då
bør du sjekke litt grundigare kva som ligg på bordet ditt – eller kvar det
ligg. Og så bør du tenkje grundig gjennom kva slag praksis de har – kva slags
tips de legg vekt på og kva de legg bort!
Kan du vere meir
konkret?
Nei. Eg trur ikkje
det. Det høyrest ut til at eg kan få bruk for det seinare. Var det meir?
Du høyrer frå oss om
me treng meir, sa han. Me kan køyre deg
attende.
Klokka var to då ho
var attende på parkeringsplassen. Berre Mehmet og politimannen med tapen var
der.
Her kjem ingen inn!
Sa han.
Takk for sist, sa
ho.
Då ho hadde fortalt
Mehmet om avhøyret og det mønsteret ho såg, smilte han lurt og sa: Ein – ein.
Han hadde omsider fått informasjon om at etterforskarane ville bruke heile
dagen og at ingen kunne få ut utstyr eller bilar før neste dag. Alle
arbeidarane hadde fått melding om det og var gått heim. Han hadde blitt beden
om å vere i nærleiken for å overta
ansvaret for området når dei var ferdige.
Kva skal eg gjere?
Sa han. Eg er jo ikkje tilsett ein gong? Eg er jo berre lausarbeidar?
Kanskje dette er din
sjanse? Sa Linda. la oss finne ut kven som eigentleg eig denne verksemda – der
må jo vere eit styre eller noko?
Abonner på:
Innlegg (Atom)