Samandrag)
Det var fredag, den 12 dagen i forteljinga, den dagen som enda så grusomt. Klokka var 15:15
Det var fredag, den 12 dagen i forteljinga, den dagen som enda så grusomt. Klokka var 15:15
Eg har ikkje klart å finne ut nøyaktig korleis
dei to nettsamfunna utvikla seg frå time til time. For meg ser det ut til at
”Rein By” heile tida var størst. Men ut over dagen fekk og ”Finn Ingrid!” svært
mange medlemmer. Den siste er på mange måtar den mest interessante å lese i
ettertid, for der var dei klar over den andre og fleire av medlemmene
kommenterte påstandar som vart lanserte på ”Rein By”. Eg har ikkje funne nokon
kommentar den andre vegen før eit godt stykke ut på ettermiddagen då rollane
brått var bytta om – eg kjem til det om litt.
Det hadde ikkje kome inn så mykje informasjon på
”Finn Ingrid!”, men mange hadde blitt medlem og mange hadde delt hårreisande
kortforteljingar om kva valdelege menn kunne tenkjast å gjere med verjelause
barn og ungjenter. Dei fleste hadde ikkje lenger fordomar mot å seie rett ut
kven kidnapparen var. Der var mange referansar til den gamle rettssaka – og der
var ikkje fritt for endå eldre forteljingar om skraphandlarsonen og bakgrunnen
hans.
Amerikanarinna Sheila Hasina, ho som delte
leigebustad med Faadumo , melde seg inn i 14-tida då ho vart gjort merksam på
gruppa av Faadumo . Om lag klokka halv tre fekk ho ein oppsiktsvekkande e-post
der Faadumo skreiv at ho ikkje lenger
våga å sitje aleine med informasjonane
ho hadde: Ho visste kor Ingrid var – Hasina måtte ta mot informasjonen om noko
skulle hende med Faadumo eller Mehmet.
Men ikkje la det lekke ut at me veit det! Bad Faadumo
.
Sheila Hasina sat på bakromet på det indiske handelskammeret
og skreiv av konsulen sin rapport om konkursen på Tekstilen då ho fekk e-posten
frå Faadumo med kartet som vedlegg. Konsulen
hadde lese inn på diktafon. Røysta var oppglødd, for rapporten var det endelege
svaret på korleis ein stor tekstilfabrikk hadde overlevd så lenge i Europa.
Resepsjonisten, som var Sheila sin næraste medarbeidar, var heller nedstemt. Ho
meinte at Tekstilen var den einaste årsaka til at det fanst eit indisk konsulat
og handelskammer i byen her, og at dei no heilt sikkert ville miste jobben dei
og. Konsulen sjølv ville nok kunne rekne med forfremjing til ein større og meir
spanande by, i alle fall om han lagsa ein god nok og rask nok rapport.
Sheila stal seg til å lese sin eigen e-post så
snart Konsulen såg bort. Han var ikkje klar over kor fort ei dame som ho kunne
skrive på tastatur, så han godtak at ho trong tid, endå han var uvanleg
utålmodig. Sheila veksla att og fram mellom teksten ho skreiv på, e-posten frå Faadumo
og Facebooksida til Margrethe Obstaklevic,
”Finn Ingrid!”.
”Rumors of fraud were
brought public on Union meeting here today,” skreiv ho inn i rapporten,
”Kven kan bli med å hente Ingrid? Me treng bilar
og friviljuge!” skreiv ho på Facebook.
”Korleis kan du vite kor ho er?” Skreiv
ho på e-post til Faadumo.
”However, local authorities
argue that competing industries’ pressure for energy and harbour facilities has
fuelled government intrigues against the city,” skreiv ho i rapporten.
Konsulen
stakk hovudet inn døropninga. Finished?
”Telefonen min ligg i bilen hans. Den kan
sporast. Her er kartet som syner kor han har køyrt”, var den siste e-posten ho fekk frå Faadumo .
Straks ferdig, sa ho til hovudet i døropninga.
Men meiner du at denne Kent Karlsen er ”local authorities”?
Er han ikkje talsmann for ordføraren?
Eg trur han er ein kriminell, ein svindlar, ein
psykopat, ein som har klart å blende eit knippe blåøygde og uerfarne
lokalpolitikarar. Han er nettopp etterlyst av politiet! Sa Sheila.
For kva?
For å ha kidnappa eit barn!
Kva seier du? Kor har du dette frå?
Førebels har eg det berre frå Facebook.
Facebook? Konsulen fekk ei skarp rynke i panna
og kom heilt inn i romet. Sit du og les på Facebook når eg har bede deg å
skrive ut en viktig rapport?
Herr Konsul, sa Sheila Hasina. Ein moderne leiar
må halde oversynet til ei kvar tid. Ein må ha sidesyn – ikkje minst når ting
hender fort!
Miss Hasina – ei kontordame må gjere jobben sin!
Og overlate leiinga til den som leie skal!
Lojalitet, herr Konsul, det er å gjere leiaren
merksam på det han enno ikkje sjølv har oppdaga!
Gjer deg ferdig! Fort! Sa konsulen. Antakeleg
gjekk han rett inn og ringde til si hovudkjelde i byrådsadministrasjonen. Det
var ikkje nokon agent, det var informasjonsleiaren sjølv, ein tidlegare journalist som såg både
Sentrumsforeininga og lokalradioen som døme på kommersiell forflating og forfall
i offentleg sektor. Informasjonsleiaren stadfesta truleg så mykje av Sheila
Hasina sine utsegner at Konsulen bestemte seg for å tone ned ordlyden i
rapporten sin. Så han fekk Sheila til å skrive ut det ho førebels hadde, tok
diktafonen og sette seg til å snakke inn ein ny versjon.
Margrethe Obstaklevic var den fyrste som melde
seg friviljug til å bli med å hente Ingrid. Liana var den neste som melde seg,
ho spurde om det var risikabelt. Sheila
svarte at ja, det var risikabelt for Ingrid om ikkje ho vart fridd ut. Liana
tok opp att spørsmålet.
Det fekk det til å koke i Sheila. Ho kom frå
Baltimore, Maryland. Der var to slag folk der, når fare truga. Det var dei som
helst ikkje ville sjå eller forstå, og det var dei som gjekk på. Det var angst
som dreiv sume til å snu seg bort, og rettferdskjensle som fekk andre til å
gripe inn. Ho visste ikkje kven av dei to slaga som fekk mest juling, men ho visste godt kven som vart minst plaga
etterpå av såra dei måtte pådra seg. Den
som står for det ho har gjort har mindre verk etterpå enn den som angrar.
Kjære Liana: Når det kjem nokon i din veg som
treng deg, då skal du svare ja eller nei, skreiv Sheila.
Det kom fleire ungjenter. Den fyrste mannen som
melde seg var Rikard Ruge, den biologiske faren til Malin Meyer. Elles var det
mest småjenter og kvinner.
Kven kan hjelpe med transport? Skreiv Sheila,
nett då konsulen kom med den nye versjonen av rapporten sin.
Han hadde endra ”local authorities” til ”sources
in the Municipality” og ”argue” til ”accuse” og skuldingane
mot konkurrerande industriar og regjeringa var omgjorde til lausare påstandar
enn den klare konspirasjonsteorien til Kent Karlsen.
Hadde eg rett? Sa ho.
Det hastar! Sa han. Kontora stenger snart i
Calcutta!
”Fru Meyer kjem med buss!” Skreiv Souhaila, venninna til Malin Meyer. "Min far vil og bli med", skreiv ho, " - og kanskje fleire av hans kameratar."
”Fint – kva for ein buss?” Skreiv Sheila.
”Ho køyrer for Busselskapet. Ho har fått låne
ein buss for å køyre alle som vert med for å fri ut Ingrid. Kor skal med hente
dei andre?” Skreiv Souhaila.
”I-haa! Me har fått busstransport! Alle som kan
møter på Kulturtorget så snart som råd!” skreiv Sheila. Så kasta ho seg over den nye rapporten
til konsulen, og på under eit kvarter var den ferdig skriven og retta, prenta,
signert og scanna.
Eg må gå, sa ho.
Ja. Lukke til, sa resepsjonisten. Eg skal
forklare om det vert spørsmål.
Så du veit kva eg skal?
Eg er og med i ”Finn Ingrid Dahlin Loe”, sa ho.
Det har eg ikkje sett. Det er blitt så mange.
Syster mi tipsa meg. Så såg eg at det var du som
organiserer – medan konsulen trur du arbeider med rapporten hans!
Eg gjorde det og.
Du er flink. Me treng slike som deg.
Vert du med?
Nei. Eg vågar ikkje.
Du snakkar i alle fall sant.
Ho kjem, ho som du irettesette og.
Kven?
Ho som spurde om det var farleg.
Liana? Det har eg ikkje sett.
Du var så oppteken med rapporten. Men veldig
mange har meldt seg no heilt på slutten.