Mark
S. Mekhar gjekk rett frå Anne Henriksen fru Meyer og meg til
fengselet der han bad om eit nytt avhøyr av Randulf Leirfall. Denne
gongen ringde han forsvararen på vegen, og han kom og var med.
Mekhar pressa så hardt på om tilhøvet mellom Leirfall og fru Meyer
at forsvararen protesterte – det gjekk over alle grenser for
graving i private detaljar, meinte han då Mekhar ville vete om der
var andre enn Leirfall som brukte å liggje med fru Meyer.
Men
til sist kom det at han hadde ein ven, og då Mekhar spurde om det
var Ven Vore Vise, nikka han og stadfesta.
Var
det han som gav deg henne?
Ja,
det var vel det.
Kva
tyder det?
Eg
veit ikkje …
Korleis
møtte du henne?
Der …
Hos henne.
Kom
du berre forbi?
Eg
kom med han.
Ven
Vore Vise?
Ja.
Og
så?
Han
sa eg skulle bu der.
Kvifor?
Eg
hadde ingen.
Du
hadde ingen kvinner – så skulle du få fru Meyer?
Ja
– det var vel det …
Han
sjølv då?
Han
òg.
Han
òg kva då?
Me
skulle dele …
De
skulle dele henne? Var ho nøgd med den ordninga då?
Ho
var vel det …
Spurde
du?
Nei
– eg trur ikkje det.
Kvifor
ikkje?
Eg
fekk vel ikkje tid …
Ville
ho liggje med deg?
Ikkje
alltid
Kva
tid ville ho liggje med deg då?
Berre
når han …
Når
han såg på?
Ja
– helst.
Er
du flau over dette?
Ja
– helst.
Er
dette verre enn at du låg med Malin?
Eg
veit ikkje …
Var
det Ven Vore Vise som gav deg pistolen?
Eg
veit ikkje. Den låg i søppeldunken.
Er
du sikker på at den var til deg?
Korleis
meiner du?
Det
kan jo hende at pistolen var til Malin – at ho skulle bruke han til
å skyte deg?
Trur
du det?
Eg
veit ikkje – det er jo litt rart at den låg der utan at du hadde
høyrt noko om han, er det ikkje?
Jo …
Kor
ofte var Ven Vore Vise der?
Det
var forskjellig ...
Kvar
dag?
Nei.
Kvar
veke?
Ja.
Kvar fredag og nokre gonger i helga og ein eller to gonger til.
Medan
du var på jobb?
Av
og til …
Av
og til medan du var på jobb – og av og til medan du var heime? Låg
han med deg òg?
Nei,
nei – eg er ikkje slik!
Er
han slik?
Eg
veit ikkje – eg trur ikkje det …
Var
han lei av deg? Ville han at Malin eller mora skulle skyte deg?
Leirfall
såg engsteleg på Mekhar og sa ingenting, men tenkte tydelegvis
hardt.
Mekhar
tok føre seg advokaten i mellomtida og påla han å halde det han
hadde høyrt, for seg sjølv. Han ville avhøyre Ven Vore Vise, men
fyrst ville han gjere nokre undersøkingar, og om det så viste seg
at Vise hadde fått tips om at han var på veg, ville han vete kor
tipset hadde kome frå. Advokaten hadde ikkje likt dette, og parert
noko om at han ikkje tok slike pålegg frå påtalemakta, men han sa
òg at han ikkje hadde behov for å grave i dette sjølv. Det var
Leirfall han skulle forsvare, og om Mekhar kunne framskaffe eit
sjølvforsvarsmotiv, så var han berre takksam for det.
Eg
visste at det var slik! sa Leirfall.
Korleis
slik?
At
Malin var farleg!
Etter
avhøyret av Leirfall gjekk Mekhar for ein gongs skuld til sitt eige
kontor. Der sat han og snakka med våpenregisteret då han fekk
melding om at Kent Karlsen var komen og ville snakke med han. Han var
komen friviljug. Dagen før måtte Kent hentast inn av uniformert
politi. Det hadde ikkje kome noko konkret ut av avhøyret. Kent
Karlsen hadde nekta for å ha slått Faadumo, nekta for å ha låst
henne inne, nekta for å ha frakta henne nokon stad og nekta for å
vete noko som helst som kunne peike andre retningar om kva som hadde
hendt med henne. Ho hadde gått, han hadde freista overtale henne til
å verte verande – men ho hadde gått, og han hadde gått attende
til kontoret der Karina Burane og kommunikasjonsrådgjevaren var.
Karlsen hadde òg nekta kjennskap til den nitide reingjeringa av
bøttekottet i Sentrumsbygget. Ingen annan informasjon hadde han
heller gitt. Men no var han altså komen friviljug.
Mekhar
gjorde seg ferdig med Våpenregisteret i ro og mak. Ven Vore Vise
hadde ikkje og hadde heller ikkje hatt registrerte våpen. Det hadde
heller ikkje Randulf Leirfall. Mekhar reiste seg, henta den
uttrykkslause assistenten sin, og så gjekk dei ut til Karlsen og tok
han med inn i eit avhøyrsrom.
Eg
ber om orsaking for den manglande samarbeidsviljen i går! sa Kent.
Du kom litt for brått på. Eg vart provosert.
Ja
vel.
Eg
vart veldig provosert av det du hadde sagt i det opne fengslingsmøtet
òg. Det er jo heilt uhøyrt å kome med slike skuldingar mot meg med
fullt namn medan pressa er til stades!
Det
er det som er grunnen til at det er referatforbod i slike rettsmøte.
Jommen
sa eg referatforbod! Det var jo å plante ei forteljing i media som
går på mi ære laus!
Ja
vel.
Var
det ikkje det som var meininga?
Mi
oppgåve er å gje retten dei opplysningane dei treng for å kunne ta
avgjerder. Retten måtte få vete kva etterforskinga så langt har
avdekt før dei bestemte om Skjetne skulle lauslatast. At Faadumo
Awale Samakab hadde vorte mishandla før ho vart skoten, var ei
hovudsak i så måte.
Du
veit kva du gjer?
Ja
vel.
Det
skulle jo ikkje vere så vanskeleg å forstå at eg reagerte på å
få slikt i fleisen. På den andre sida så forstår eg jo at du må
undersøkje dette. Du er jo ein uvanleg dyktig politimann som gjer
eit samvitsfullt arbeid, og som lovlydig borgar må eg finne meg i at
du gjer undersøkingar om meg òg når det er relevant.
Ja
vel.
Så
eg legg ned all motstand. Eg skal svare så ærleg eg kan på alt du
spør om. Og eg trur at eg har eit tips til deg.
Ja
vel. Det vart stille. Mekhar sat berre og såg avventande på Kent
Karlsen heilt til denne gav seg og sa:
Skal
du ikkje spørje?
Eg
spurde deg ut i går.
Men
då nekta eg jo å svare på alt?
Har
du noko å tilstå no då?
Nei
– men eg seier at eg ikkje skal nekte å svare meir!
Mekhar
trekte på skuldrene. Du høyrer frå meg om eg har fleire spørsmål,
sa han.
Tipset
då? Vil du ikkje høyre om det heller?
Tips
som kjem av seg sjølve frå folk som elles ikkje vil fortelje nokon
ting, brukar ikkje vere verde tida det tek å høyre dei ein gong, sa
Mekhar og reiste seg.
Linda
fekk tilsendt ein pistol! sa Karlsen.
Ja
vel. Mekhar vart ståande.
Den
kom til Sentrumsforeininga.
Mekhar
stod og venta på meir.
Det
var slik eg fekk greie på at ho hadde arbeidd der. Men ho hadde òg
fantegått. Den var adressert til henne.
Så
du opna posten hennar?
Den
var jo til Sentrumsforeininga! Eg hadde teke over som leiar der –
og ho hadde gått, utan å snakke med meg i det heile teke, og utan å
fortelje nokon andre kva ho heldt på med. Me kunne jo ikkje vete kva
ho hadde tinga. Så me måtte opne.
Og
det var ein pistol?
Ja,
det var det.
Kva
slag?
Eg
veit ikkje. Eg har ikkje greie på pistolar. Han likna på dei som
det seinare var bilete av i avisa, men eg merka meg ikkje namn eller
nummer eller noko slikt.
Kor
kom han frå?
Det
stod ikkje nokon avsendar. Men den var send frå byen her, og adressa
var handskriven. Eg fann adresselappen i søpla.
Han
drog ein plastpose ut av innerlomma si og gav han til Mekhar. Det låg
ein klistrelapp inni. Det var tydeleg å sjå namnet til Linda Dahlin
Loe skrive med blokkbokstavar.
Kva
gjorde du med pistolen?
Eg
heiv han på sjøen.
Kvifor?
Eg
ville for guds skuld ikkje at ho skulle ha nokon pistol. Eg kunne
ikkje vete om det var meg ho hadde tenkt å bruke han på. Men eg
ville heller ikkje lage trøbbel for henne. Rykta ho hadde sett ut om
meg, fekk jo alle slags folk til å tru at det var meg det var noko
gale med, kvar gong eg fortalde noko om korleis ho verkeleg var.
Kor
heiv du han?
Eg
er ikkje heilt sikker – eg var så opprørt.
Så
– det veit du heller ikkje?
Jo
– eg trur nok eg skal kome på det. Eg var veldig ute av meg. Eg
måtte ut og gå og klare tankane – eg gjekk langs bryggene, og ein
eller annan stad der fekk eg ein impuls og tok han og slengde han så
langt eg kunne klare. Eg snudde meg før han tok vatnet og gjekk
vidare. Eg ville berre at han skulle vere borte – ute av livet mitt
og ute av livet hennar.
Me
får gå den same runda og rekonstruere.
Vil
du leite etter han?
Me
får sjå.
Det
vert nok ikkje lett i så fall.
Nei
vel.
Eg
har eit tips til.
Mekhar
hadde stått heile tida, og stod enno.
Det
er ein kar som går rundt og snokar. Han var på rettsmøtet der du
sette ut rykta om meg. Like etterpå dukka han opp på eit møte der
Sentrumsforeinga diskuterte korleis me skal verne byen sitt gode namn
og rykte i høve til alt det som hender. Etterpå kom han bort og
truga meg. Han sa at han kjende Linda. Og han sa ein ting til som eg
tenkte at du kanskje var interessert i: Han sa at han kjende Malin
Meyer òg – ho fyrste som vart skoten.
Ja
vel.
Etter
det eg veit, er der inga anna forbinding mellom dei to drapa enn han.
Nei
vel.
Han
– og pistolane. Og kan hende ein ting til …
Kent
Karlsen drog ein plastpose opp av den andre innerlomma si. Det var
stikkorda til oppropstekst som eg hadde gitt til Nattmust etter møtet
i Sentrumsforeininga.
Eg
er jo berre ein amatør – men eg tykkjer handskrifta liknar! sa
Kent Karlsen. No reiste han seg òg. Eg tenkte dette kunne vere
interessant for deg, sa han og rekte fram neven. Farvel, sa han.
Mekhar
tok ikkje neven. I staden snudde han seg til den endå meir
uttrykkslause assistenten sin og sa:
Ta
med deg Karlsen og be han vise deg kor han gjekk, og kor han kasta
pistolen. Så skal eg få tak i dykkarar og metallsøkarar.
Så
tok han neven til Kent Karlsen og sa: Du får hugse så godt du kan.
Me finn han nok – om han ligg der.
Kent
Karlsen trekte på skuldrene.
Til avsnitt 82
Nye
avsnitt kvar måndag, onsdag og fredag.
Boka er no i sal
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar