Frå avsnitt 3:
Linda og bror hennar, Espen, fekk tidleg ta
vare både på seg sjølve og foreldra, for dei gamle hadde nok med sitt. Borna
vart ganske ulike. Linda vart sjefen i huset. Espen vart fåmælt og forsiktig. Han
heldt seg skiftevis attom systera og attom faren, av og til attom mora. Sjølv
om han sikkert og fekk smake handbaken til faren, så fekk han langt frå så
mykje juling som Linda. Så lærte han seg heller aldri å styre nokon av dei han
hadde rundt seg. Han let dei ture fram som dei ville eller måtte og
gjekk som på vent gjennom livet og samla kunnskap, erfaring og agg.
**
Frå avsnitt 6:
Han hadde kome springande i av di han var seint ute til avløysinga av
ettermiddagsskiftet. Så var alt brått snudd opp ned. Heile nattskiftet stod
utanfor porten på Kombinatet og såg på kvarandre, som om dei ikkje kunne tru at
det var sant. Det stod uniformerte vakter på innsida, sikkert tjue i talet, og
porten var låst. De kan gå heim, sa ein liten jypling med hovudstadsdialekt.
Fabrikken har stogga, den er konkurs. De kan hente personlege eigedelar i
morgon. Ikkje i kveld, det er stengt, det er teke beslag.
Og dei som var budde på å arbeide natta gjennom stod der berre med
nistepakkane og termosane sine og såg på kvarandre og dei uniformerte vaktene
attom den låste porten. Kor var dei komne frå? Kven hadde slept dei inn? Kva
ville formannen eller driftsingeniøren seie om dei ikkje snart kom seg inn og
fekk avløyst ettermiddagsskiftet?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar