Dotter til Linda heitte Ingrid. Ho var eit av desse alt for tidleg vaksne borna: Ho var sjølvutslettande i si omsorg for mor si – og for andre som ho fekk omsut for. Linda såg det og forstod det – men kva kan ei mor gjere med slikt? Så dei dreiv ein slags konkurranse i å vere gode med kvarandre dei to. Det var ikkje sunt, ikkje godt for nokon av dei.
I tre vinterveker i fjor vart byen skaka opp av uforklarlege hendingar. Så la han seg til att. Det såg ut som at han la seg til på same vis som før, som han har brukt å ligge i all si tid. Men poenget med denne forteljinga er jo å drøfte om det verkeleg kan vere så enkelt, om det kan finnast ein så likefram snarveg til å fatte framtida.
Ingrid
Frå avsnitt 10:
Abonner på:
Innlegg (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar